رواية الصياد الفصل الثامن

لها حسين پحده قائلا 
امال مين اللى كان بيصرف عليكى السنين اللى فاتت دى كلها يا بنت ناصر
عقدت هند حاجبيها قائله
سليم اللى كان بيصرف على البيت ومازال بيصرف ومش مخلينى محتاجه حاجه وكل اللى انا عايزاه بيجيلى قبل ما اطلبه 
نهض حسين من مكانه پغضب قائلا 
واحد غريب بيصرف عليكى كل السنين دى ومفكرتيش تسالى منى عن اهلك ولا تحاولى توصليلهم 
وقفت هند امامه هى الاخرى قائله پغضب ونست انها تتحدث مع جدها 
واسال عليكم ليه مش كفايه اللى عملتوه فى امى ولا فاكرنى مش عارفه اللى حصل زمان انا مجتش هنا علشان ورثى اللى بتقوله عليه ووجهت نظرها الى حامد قائله 
الفلوس دى اخر حاجه ممكن افكر فيها لو فكرت فيها اصلا انا جيت هنا علشان اشوف العيله اللى کرهت امى واتبرت من ابنها يا ترى ضميرك مرتاح من اللى عملته زمان بتنام على المخده وانت مرتاح البال ابنك مش بيجيلك فى احلامك وبيقولك ليه ظلمتنى
نظر لها حسين بغموض قائلا 
اه ضميري مرتاح حتى من الحاجه اللى لسه هعملها يا بنت ناصر ضميرى مرتاح اوى 
غادر حسين المكان ونظر لها منصور نظرات لم تفهم معناها ولكنها تقسم انها رات فيها الشفقه تجاهها اما حامد اقترب منها قائلا 
امشي يا بنت عمى امشي وتركها تقف فى حيرة وقد استشعرت خطۏرة الموقف 
اقتربت منها سماح وفوزيه فقالت سماح 
تعالى يا حبيبتى الوقت اتاخر اطلعى نامى 
هند...لا انا عايزة امشي من هنا 
سامح...تروحى دلوقتى فين بس يا لا يا بنتى روحى نامى انتى قلتى هتقعدى يومين فات يوم وابقى امشى بعد بكرة 
فوزيه بابتسامه...يالا يا بنتى اطلعى نامى ومعلش جدك مكانش يقصد يضايقك اعذريه علشانى انا 
ابتسمت هند لهم وصعدت معهم الى الغرفه التى تقطن بها اما حامد كان يراقبهم من بعيد قائلا بخفوت 
ربنا معاكى يا بنت عمى ياريتك سمعتى كلامى ومشيتى مقدرش افسر غير كده لو وضحت ليكى كل حاجه جدى عمره مهيسامحنى
اما فى احد الغرف كان حسين يتحدث مع ولده منصور فصاح منصور پغضب
انا مستحيل اوافق على الظلم ده وولادى مش هيشتركوا فى حاجه زى دى 
نهض حسين پغضب قائلا 
هتعصي امرى يا منصور 
نظر له منصور بتحدى قائلا 
اه يا حاج حسين هعصاه لان ربنا ميرضاش بالظلم ابدا كفايه ظلمت ابوها وامها وجدتها زمان على رايها ضميرك فعلا مرتاح 
حسين...متعليش صوتك على يا منصور انت نسيت نفسك ولا ايه 
ضحك منصور بسخريه قائلا 
ابويا انت مصدق انك اب اصلا 
رفع حسين يده لكى يصفعه ولكنه تدارك نفسه 
منصور..اضرب يا حاج اضرب عادى على الاقل القلم اللى كنت هتضربهولى مش هييجى زى اللى انت عملته فى امى نسيت انها كانت بتبوس ايدك علشان تشوف ابنها امى ماټت مش بسبب مرض يا حاج امى ماټت من حسرتها على اخويا اللى ماټ بعيد عنها من غير ما تشوفه شافته وهو بيدخل القپر يا حاج انا غلطان انى محذرتش البنت لما جيت قلتلى انك عايز تخليها تعيش هنا وتبعد عن منى وابنها لا كمان تجبرها تسيب خطيبها اللى انت سالت وعرفت انها بتحبه ومستحيل تعيش من غيره لا كمان عايز تجبر ولادى على ان واحد فيهم يتجوزها والاتنين خاطبين وكل واحد بيحب خطيبته ممكن افهم بقى هتخلى حد فيهم يفسخ خطوبته ولا يتجوز الاتنين انا مستبعدش انك ممكن تعملها 
حسين بنبرة جامده...وفيها ايه لما ابنك يتجوز الاتنين الشرع حلله اربعه 
ضحك منصور كثيرا قائلا 
تصدق صح فعلا معاك حق بس لازم تعرف ان ربنا ميرضاش بالظلم لانك ناوى تظلم اربعه هند وخطيبها وابنى وخطيبته تصبح على خير يا حاج
حسين...ليه مش بتقولى يا بابا زى اختك يا منصور 
منصور....لان الكلمه دى نسيتها من زمان لما ذليت امى سلام يا حاج
جلس حسين يفكر فى كلام ابنه قليلا ثم قال
لا انا صح انا عايز احافظ عليها وعلى فلوسها
مر اليومان سريعا على هند فى منزل جدها وجاء اليوم الذى ستسافر فيه عائده الى منى 
حزمت امتعتها ونزلت الى الاسفل لكى تودعهم 
ذهبت الى جدها ووقفت امامه قائله بابتسامه
انا مسافرة يا جدى اليومين خلصوا انا اسفه على اللى حصل وعلى كلامى انا قلت كده لانى انفعلت مش اكتر اشوف وشك بيخير وان شاء الله هاجى تانى بس وانا